بسم الله 

خیلی روز از آخرین مطلبی که اینجا نوشتم گذشته. اتفاقات خیلی تلخی رخ داده. سید مقاومت که جان ما بود! یعنی سید حسن نصر الله! از بین ما ‌پر کشید. با ۸۰ تن بمب سنگر شکن مقرشان را زدند. با اینکه بدن مطهرش سالم بود اما زیر فشار بمب‌ها قلب نازنینش دوام نیاورده بود. 

یحی السنوار هم از بین ما رفت. بعد از شهادت اسماعیل هنیه توی تهران. 

چطوری ما این روزهای سخت را پشت سر گذاشتیم؟ 

محور مقاومت سه چهار بار فرماندهان ارشد خودش را در این جنگ از دست داده. اما هنوز یمن سفت و قرص و محکم پشت غزه‌ی مظلوم ایستاده. 

چرا اینها را مینویسم؟ 

شاید میخواهم تاریخ شفاهی باشد برای روزهای بعد از این. شاید میخواهم بعدا که نبودم بقیه بخوانند چه اتفاقاتی بر سر ما آمده و صبر مردم این زمانه را حساب کنند. 

این همه مشقت که به محور مقاومت نازل شده فکر کنم سر ایوب نبی علیه السلام نیامده بود. 😭

خدا خودش به بندگان مومن خودش در سرتاسر دنیا صبر بیشتر عنایت کند ان شاءالله 

بسم الله 

اینکه هیچ جایی نیست که آدم توش روزمره نویسی کنه خیلی سخته‌ها! 

خیلی حرفها هست اما کسی خواننده آنها نیست! 

مردم غزه را خدا کمک کند. امروز داشتم فکر می‌کردم وارد شدن ما به جنگ غزه و عملیات طوفان الاقصی تبعات جنگ را گسترده‌تر میکند اما چکار کنیم؟ نمیشه که دست روی دست گذاشت. دشمنی که وحشی است را با نشست بین المللی که نمیشه سرجایش نشاند. ساز و کار سازمان ملل اصلا بی‌فایده و چرت هست. توانایی ورود به جنگ غزه را هم ندارد حتی! 

یک چالش جدی هست. 

مثلا یک مدرسه ناظم دارد. یک اداره حراست دارد. یک کشور نیروی امنیتی دارد. قوه قضائیه دارد. اعمال زور برای عقب نگه داشتن آدم‌های ظالم لازم است. جامعه بشری به این قدرت احتیاج دارد. اما سازمان ملل عملا هیچ کاره است. باید نیروهای حافظ صلح جهانی وارد جنگ با اسرائیل بشوند و این گرگ خونخوار را جمع کنند. 

به نظرم رو به رو شدن با این چالش جدی یعنی اسرائیل قطعا ظهور را جلو خواهد انداخت. چون بالاخره یک بازوی قدرتی برای کنترل جامعه بشری لازم هست که زیر بار زور هیچ کجا نرود و فقط از مظلوم دفاع کند. این را هم پشت سر بگذاریم دیگر ظهور در چند قدمی است

بسم الله
داشتیم با دوستان درباره مساله‌ای توی سالن مدرسه صحبت می‌کردیم که ناگهان صدای افتادن چیزی سکوت سالن را به هم ریخت.
برگشتم پشت سرم را نگاه کردم. بچه‌ی یکی از خواهرها بود. وقت شیطنت و بازیگوشی پایه‌ی پرده‌ی ویدئو پروژکتور را خم کرده بود و پرده افتاده بود روی زمین.
خیلی خیلی ترسیده بود.
تا نگاه‌ش به من افتاد بغض کرد و گفت:” خاله ببخشید!”
ترس را که توی چشم‌هاش دیدم گفتم الانه است که قلبش بایستد. تعلل نکردم. دویدم و بدون توجه به چادرم که تو دست و پام گیر می کرد خودم را به‌ش رساندم و سرش را توی بغلم گرفتم و گفتم:” اشکال نداره عزیزم. همیشه این اتفاق می‌افته. منم هر بار خواستم بگذارمش بالا افتاده!”
دیدم تو بغلم که هست از جاش تکون نمیخوره اما قلبش تند میزنه. از نفس نفس زدنش معلوم بود که خیلی ترسیده.
همین طوری که به خودم چسبانده بودمش تا روی کسی را تماشا نکند و بترسد بردمش تا دفتر استراحتگاه اساتید و یک لیوان آب برایش گرفتم دادم خورد.
کمی که آرام شد ازش پرسیدم:” مامانت کجاست؟” با صدایی که هنوز کمی می‌لرزید گفت:” پایین کلاس داره!”
گفتم:” خبر داره شما اینجا هستی؟ به‌ش گفتی میایی بالا؟” گفت :” آره خاله.”
گفتم:” پس بیا پیش من بشین یه کم تا یه چیزی بدم حوصله‌ت سر نره تا کلاس مامان تموم بشه!”
از داخل کیفم یک جامدادی مداد رنگی ریز و درشت بیرون آوردم و یک دفتر و دادم تا نقاشی بکشد. به‌ش گفتم :"برام یه چیزی بکش ببینم چی بلدی؟ “
نگاهم را از رویش برداشتم و مشغول حرف و کار خودم شدم تا خیالش راحت بشود. کمی که نقاشی کرد گفت:” خاله من میرم پیش مامان.”
وقتی رفت تماشا کردم دیدم دخترک کوچکی با لباسهای رنگی نقاشی کرده!

امروز که اخبار را روشن کردم و گفت بچه‌هایی که از جنگ ترسیده بودند و به بیمارستان پناهنده شده بودند حالا زیر خرورار خروار خاک، تکه پاره افتاده‌اند؛ قلبم آتش گرفت.
کاش یکی بود تک تک‌شان را در آغوش می‌کشید و می‌گفت:” هیچی نشده. همیشه این طور اتفاقاتی پیش میاد. اصلا نگران نباش!”

#به_قلم_خودم

#طوفان_الاقصی

بسم الله

امروز داشتم پست‌های گذشته‌ی وبلاگم را مرور می‌کردم که برخوردم به یک پست قدیمی درباره‌ی یمن مظلوم. در اینجا 

دیدم بیشتر از هفت سال شده که یمن در محاصره و جنگ به سر می‌برد. دلم گرفت. 

اعتلاف اسرائیل و آمریکا و عربستان و چند کشور حاشیه‌ی خلیج فارس بر سر از بین بردن یمن که کانون توجه در آخر الزمان است؛ این روزها کاملا مشهود است. آرام آرام به جایی خواهیم رسید که شیرمردان یمن جنگ نهایی با کفر را کلید بزنند و باقی شیعیان جهان هم به کمک ایشان بشتابند. 

کاش روز موعود آمدن مولایمان حضرت صاحب العصر و الزمان علیه السلام زودتر فرا برسد. 

طوفان جاهلیت؛ کلیدواژه‌ای برای نوشتن از یمن بود. شش هفت سال پیش که این وبلاگ را تازه راه‌اندازی کرده بودم چند خطی برای یمن و جنگ جاهلی که در آن اتفاق افتاده نوشته بودم. طوفانی از جاهلیت مدرن که عربستان سعودی پرچمدار آن شده بود. اما حالا موازنه‌ی قدرت به سمت شیرمردان یمنی تغییر کرده است. حالا شاید بشود گفت جنگ قدرت ایمان با کفر. کفری که تمام قد بلند شده تا ریشه‌ی شیعیان جهان را بخشکاند تا ظهور اتفاق نیافتد. 

شاید قبل‌تر باورکردنی نبود این حرف‌ها. مرحوم نادر طالب زاده خیلی تلاش کرد به مردم بفهماند جنگ‌های جهان برسر مساله‌ی ظهور است نه چیز دیگری. اما کسی باور نمی‌کرد. حالا اما وضعیت فرق می‌کند. 

تا چند سال قبل وقتی درباره‌ی فیلم‌های آخرالزمانی هالیوود سخن به میان می‌آمد؛ بعضی می‌گفتند اینها توهم توطعه است. اما حالا مشخص شده که نبود. اینها واقعا دشمنی آشکار یهود با جهانیان بود. اما کسی این واقعیت‌ها را نمیدید. 

یمن مظلوم! 

چشم امید دارم با قدرت ایمان و اراده خواهی توانست راه ظهور مولایمان حضرت حجت بن الحسن علیه السلام را هموار کنی. 

بسم الله

انسان وقتی می‌خواهد امر به معروف و نهی از منکر کند اول باید بداند معروف و منکر چیست و بعد با دلسوزی سعی کند این معروف را نهادینه کند یا از انجام منکر جلوگیری نماید.

معروف اما این روزها خیلی سخت شناخته می‌شود. نفوذ غرب در همه‌ی دستگاه‌های کشور نمایان است و خیلی خوب می‌توان دید که با معروف مقابله می‌شود تا منکر جای خودش را به عنوان یک معروف باز کند.
ساده‌تر بگویم.
برخی می‌خواهند با دادن آدرس غلط یک معروف را از رونق بیاندازند و یک منکر را به عنوان معروف معرفی کنند. این‌ها یا مشاوران نادان هستند یا دانایانی که قصد به انحراف کشیدن مومنین را دارند.
توی هر جایی ممکن است این مشاوره‌ها وجود داشته باشد. آدم باید به اصل ماجرا رجوع کند. اینکه یک شخص یا نهاد موجه دینی یا کشوری در حال گسترش این دیدگاه هست؛ یک ملاک خوب نیست.
شاید دستگاه‌ها دچار اشکال شده باشند. هیچ بعید نیست.
اما شما باید کار درست را انجام بدهید.

ماجرای ما و سواد رسانه و بصرت رسانه‌ای یکی از همین بحث‌هاست.
سواد رسانه که این روزها در مجامع مختلف در حال آموزش است؛ برپایه‌ی تفکر صهیونیست‌هاست.
سازمان بهداشت جهانی که یکی از پایه‌های اصلی آن را بیل گیتس و دم و دستگاه او تشکیل می‌دهد؛ بعد از اینکه شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی دست ساخته‌ی او و دیگر شرکایش؛ برای مردم دردسر ایجاد کرد؛ سعی کرده است به این طریق اعتراض‌ها را سرکوب کند.
توی دنیا اگر یک مادر اعتراض کند که فرزندم از راه اینترنت دچار فساد شده است؛ جای اینکه شرکت‌ها را ملزم کنند که فساد را برچینند؛ مادر را سرکوب می‌کنند که” باید به فرزندت سواد رسانه یاد می‌دادی”
همین کاری که در قبال امنیت جنسی در حال اجراست.
بله! باید گفت بخشی از سند 2030 همین آموزش سواد رسانه است. به افراد بیاموزیم که فضای مجازی جای امنی نیست. شما باید خودتان مراقب باشید. ما نمیتوانیم امنیت را در فضای مجازی برای شما فراهم کنیم.
اما سوی دیگر این بحث؛ برمی‌گردد به بصیرت داشتن در امر فضای مجازی و رسانه.
همان طور که می‌دانید اینترنت ساخته‌ی دست آمریکا و لابی صهیونیستی آن است تا دنیا را تحت سلطه‌ی خودشان نگه دارند.
ما با یک شبکه‌ی مخوف و گسترده رو به رو هستیم. جایی که نه تنها امنیتی در آن متصور نیست؛ بلکه به عنوان یک سلاح جنگی و اطلاعاتی بر ضد من و شما از آن استفاده می‌شود.
شاید بهتر باشد بگوییم اگر حتی شما هیچ اکانتی در هیچ شبکه‌ای ایجاد نکنی؛ به صورت مداوم تحت نظر این سازمانهای امنیتی صهیونیستی هستی. چون آنها سازنده‌ی ابزار و تکنولوژی هستند‌.

بله!
این یک دروغ است که می‌گویند شما با حضور حداکثری خودتان در فضای مجازی بیگانه میتوانید مفید فایده باشید. در جنگ اگر استراتژی وجود نداشته باشد؛ شکست نیروها حتمی است.
کسی باید به میدان جنگ برود که هوشیار و توانا باشد.
لازم نیست همه‌ی نیروهایت را ببری داخل زمین دشمن. یک نفر میرود و بقیه‌ی لشکر را با اخبار دقیق خودش حفظ می‌کند.
حضور در فضای مجازی هم باید با برنامه باشد. انسان عاقل همه‌ی نیروهایش را با اسم و مشخصات کامل نمی‌فرستد در زمین دشمن که شناخته شود.
شما به عنوان یک سرباز باید فقط برای جنگیدن وارد این فضا بشوید‌. پس تعاملات خانوادگی شما در این فضا چه معنایی دارد؟ وقتی همه‌ی نزدیکان خودتان را به دشمن می‌شناسانید تا از آنها بر علیه شما استفاده کنند؛ چطور موفق به حفظ امنیت ایشان می‌شوید؟
حضور افرادی که در سازمانهای مهم مثل ارتش یا سپاه یا حوزه علمیه مشغول فعالیت هستند؛ چطور میتواند باعث ایجاد امنیت بشود؟ دشمن همه‌ی شما را شناسایی کرده. کار شما؛ نزدیکان شما؛ فعالیتهای مجازی شما؛ زندگی شخصی شما…
این چه سربازی است؟
اصل حفاظت از اطلاعات که محوری‌ترین اصل در فعالیت‌های جنگی است زیر پا گذاشته شده.
نیروه‌های اطلاعاتی بین همکاران خودشان با اسم مستعار سازمانی شناخته می‌شوند اما در فضای مجازی با اسم حقیقی خودشان و اعلام فعالیتهای خودشان حضور پیدا می‌کنند. این چه حفظ اطلاعاتی است؟
سپاه همه‌ی نیروهای ارزشی را با اسم سرباز سایبری وارد فضای مجازی دشمن کرده. این به معنای شناسایی همه‌ی این نیروهاست. علی الخصوص که اطلاعات خصوصی آنها هم در این فضا رد و بدل می‌شود. اولین اصل در حفظ نیروها زیر پا گذاشته شده.

بله! قبول دارم.
باید بود تا هدایت کرد. اما نه به این شکل.
باید گروهی کار کنید. کار تیمی ثمر بخش است.
باید گروه کاری خودتان را در فضای داخلی برپا کنید. پیدا کردن آدمها برای صاحبان این برنامه‌ها کار بسیار ساده‌ای است.
باید با قدرت عمل کنید. منتشر کردن چهار عکس تکراری یا اطلاعات خانوادگی در اینستاگرام به هدایت مردم کمکی نمی‌کند.
باید مخاطب شناسی کنید. برای هر کسی جواب در خور خودش را داشته باشید.
و باید اول از همه خودتان و فرزندانتان را از این فضای گناه آلود حفظ کنید و بعد دیگران را از این فضا بکشید بیرون.

بیگ دیتایی که ما با افتخار با هشتگ‌هایمان تحویل اسرائیل می‌دهیم تا الان باعث شده دلار برسد به 30 هزار تومان و پوشک و دستمال کاغذی و روغن برای یک مدتی نایاب بشود.
قیمت کالاها را هشتگ‌های من و شما بالا برده. چون به دشمن‌مان گرا دادیم که اینها ما را به وحشت می‌اندازد.
کی قرار است به این چیزها درست فکر کنیم و تصمیم انقلابی خودمان را بگیریم؟

حتی اگر من طلبه به شما گفتم بیا در اینستاگرام پیج بزن و تبلیغ کالا یا خدمات کن؛ شما نباید از من بپذیری!

این سخن یک سخن درست هست. این یک معروف است که از شما بخواهم فضای مجازی خارجی را ترک کنید. پس حتی اگر دیگرانی باشند که خوششان نمی‌آید من باز هم روی این سخن خودم تاکید می‌کنم.
شما که توانایی داری یا نداری؛ از این فضای خارجی بیرون بیا و فقط یک نفر برای ارسال مطالب شما در آن فضا و روشنگری کافیست. تیمی کار کنید!

#به_قلم_خودم

#تبلیغ_نوین

غروبی یکهو یادم افتاد یک استیکر برای همچین روزهایی یک جایی قایم کرده بودم. چقدر خوب است بروم و پیدایش کنم ببینم چی‌چی بود؟!

بعد متوجه شدم بخشی از یک دعا یا زیارت‌نامه هست به نام مَفجَعه. گفتم کاش بگردم ببینم این دعا باقی‌ش کجاست؟ شاید بشود این شب میلادی یک چیزی از توش دربیاوریم و به خورد این وبلاگ بدهیم؛ بلکه خوراک دار بشود و خالی نماند و ما هم اگر خدا بخواهد هدایت بشویم. اما غافل از اینکه این زیارت و دعا اصلا ماثوره نیست.

بله درست متوجه شدید.

تو تحقیقات “یک سری بزنم ببینم چی توش هست” بنده در نرم افزار جامع آثار شیخ عباس قمی آمده؛ جناب شیخ بینهایت از دست این روضه‌خوان‌ها که راه به راه از سر بیسوادی برای خودشان دعا و زیارتنامه درست میکنند عصبانی و کفری بوده و یک چندتایی ناسزای آب‌دار حواله‌ی این نا بخردان کرده که با چه مجوزی برای خودتان دعا ساختید دادید دست خلق الله؟ بعد کتب روایی و دعایی اصیل مثل زاد المعاد رفته تو کتابخانه‌های عمومی و خاک میخوره؟!

علی ای حال( به معنی به هر جهت) باید عرض کنم زیارت مفجعه طبق بررسی متقن علمی جناب شیخ المحدثین حضرت حاج شیخ عباس قمی فاقد سندیت میباشد و لذا خواندن آن به عنوان دعایی که از جانب معصوم برای حضرت زینب سلام الله علیها آمده باشد موجب گناه است. ظاهرا این طور که شیخ فرموده کم دروغ و تهمت ناروا در این زیارت‌نامه به ائمه علیهم صلوات الله اجمعین وارد نشده.

توصیه میکنم برای خواندن ادعیه و زیارات به کتابی مثل مفاتیح الجنان اکتفا کنید که ادعیه آن همگی از حیث سند و روایت بررسی شده و دارای اتقان علمی نیز هست.

تولد عمه سادات رو تبریک میگم. 

پرستاران عزیز روزتون مبارک.

این عکس غروب آفتاب است در یکی از روزهای اول مهر تو جاده. 

جاده ها تمامی ندارند علی الخصوص این یکی که یک دنیا بار غصه دارد برای من.

 این روزها که کاروان اسرا به سوی شام در حرکت اند در دل بچه ها هنگام غروب چه میگذرد؟ شاید از درد ناله می‌کنند. شاید یاد پدر امان از چشم هایشان ربوده. شاید ترس دارند که فردا صبح و منزل دیگر که می‌رسند قرار است چه اتفاقی بیافتد. شاید…

غروب های جاده دلگیرند. علی الخصوص اگر همراه کاروان اسرا، سرهای بریده باشد.

لا یوم کیومک یا اباعبد الله.

#عکاسی_خودم 

دلم برای حرم های شریف عراق تنگ شده است. برای هوای حریم اباعبد الله.

امروز که شهادت یادگار کربلاست بیشتر دلم برای آنجا تنگ شده. برای حرم با صفای اباعبد الله علیه السلام. برای حرم حضرت علمدار. برای بین الحرمین. کف العباس.?

دلی که هوایی کرده ای چطور رهایش می‌کنی یا اباعبد الله؟

دیروز رامسر بودیم‌. بچه ها رفتند آب گرم و من هم  دیدم چاره ای نیست مگر اینکه سرخودم را گرم کاخ رامسر کنم. موزه ای متعلق به زمان پهلوی اول.

حالا اینکه چرا آنجا کاخ زده بودند بماند. چون آبگرم رامسر ظاهرا دلنشین است. من که نرفتم بدانم ولی بوی گوگردش داشت خفه ام میکرد.

موزه چندتا ساختمان کوچک داشت اما خیلی خبرها در آن بود. انقدر ازش عبرت گرفتم که فقط خدا میداند

البته عبرتها را در اینیستاگرام دارم مینویسم. تو کوثرنت هم یک چیزهایی نوشتم اما بالاخره وبلاگ آدم از عبرتهای سفر رامسر خالی بماند خیلی بداست.

عبرتها را کلی بنویسم یا یک به یک شرح بدهم؟ بودن یا نبودن. مساله این است?

خوب اون اول که خ واستیم با نفس جانمان وارد شویم فرمودند از این مشما ها بپوشید. با خودمان گفتیم عجب! چقدر موزه ی مهمی است. بعد که رفتیم داخل دیدیدم کارمندان خود مجموعه وسط فرشهای گرانبهای چند صد ساله با کفش رژه میروند. با خودمان گفتیم خوب لابد کفشهایشان مخصوص همینجاست?

سقف اتاق ورودی خیلی قشنگ گچ بری شده بود. همش دوتا خانم و آقا بودند که تکرار می‌شدند. با خودمان گفتیم لیلی مجنون اند لابد!?

آن طرف تر رفتیم اتاق مطالعه بود. صندلی خاتم کاری شده ی تمام چوب و فرش یکصد و بیست ساله. البته هیچ کتابی در آن مکان نیافتیم. متعجب شدیم که مگر رضاخان قلدر بی کله هم مطالعه میفرمودند؟ ولی تا آنجا که یادمان می‌آمد بیسواد بود خدا نیامرزیده.

حالا خدا میداند. شاید هم محمد رضا که سواد فرنگستانی داشت آنجا مطالعه میکرد. شاید هم برای اعلا حضرت یک کس دیگر کتاب میخوانده. نمیدانم.

این طرف تر آن اتاق عجیب و غریب با مبلمان عجیب ترش بود. با شاخ بوفالو و گوزنهای مادر مرده برای اعلی حضرت همایونی مبل و میز و جا سیگاری ساخته بودند. یک پاراوان جالب چینی هم گوشه ی اتاق بود که فرمودند این نقش و نگارهای روی پاراوان زندگی یکی از پادشاهان چینی از ابتدای تولد تا مرگ میباشد. اون وسط یاد سونگ یونگ و عالیجناب ایسان افتادم که آخر دست به خاطر زندگی مولکانه ی جانشین عالیجناب یکی از بهترین نقاشان زن کره از بین رفت.

بیچاره بوفالوها. پاهایشان را هم تاکسی درمی کرده بودند که رضا شاه آن سیگارهایش را در پای این بدبختها خاموش کند.

بیرون در یک اتاق در باز بود که حمام و توالت مجموعه بود. نوشته بودند اینها اول خارج از ساختمان بوده اما بعدا به داخل آورده شده است. همه ی سرویسها مال آمریکا بود. توالت فرنگی آمریکایی شاه هم برای خودش اهمیت دارد. بالاخره کم کسی که نبوده.

بیرون تر راهرویی بود که قبلا در ورودی مجموعه محسوب میشد. دوتا ببر مازندران مجسمه ای آنجا بود. یک کمد هم در انتهای راهرو قرار داشت. عکس افرادی که از شاه در این مجموعه بازدید کرده بودند هم در دیوار رو‌به رویی نمایان بود.

آن طرف تر اتاق غذا خوری بود. یک بشقاب چینی نقاشی شده آنجا بود که گمانم فرمودند ۲۵۰ سال پیش نقاشی شده. یادم نیست.

اتاق آخر هم اتاق کار بود. یک رادیوی ترانزیستوری و چندتا تیر و تخته هم آنجا بود. پایه ی کمد کنار دیوار بدجوری ذهنم را از آن روز مشغول کرده.
بیرون ساختمان حمام قدیم بود. حمام قدیم خزینه ای بود و توالت وحشتناک قدیمی ای داشت که من رو یاد لحظات وحشناک دستشویی رفتن در خانه ی دایی جان انداخت. با خودم گفتم: یعنی رضا شاه از این سرویس استفاده میفرمودند یا سرویس آمریکایی؟ 

دیگر به موزه ی عاج نرسیدیم ولی دختران مجموعه را که تماشا کردیم جالب بود. یک خرید مبسوطی هم از فروشگاه داخل مجموعه کردیم.
نکته ی آموزشی

اگر هرجا موزه بود بروید. حد اقل می‌فهمید زندگی الان ما با شاهان صد سال پیش مان یکی است. بل کم بهتر از آنها زندگی میکنیم.

دیگر اینکه: سبک زندگی ما را بالاجبار دارند به سمت اشرافی گری و پول پرستی و ارباب رعیتی پیش میبرند و این خوب نیست.

دیگر اینکه تفکر زشت ارزشمندی کالاهای خارجی علی الخصوص آمریکایی ریشه اش معلوم شد کجاست. تو دوره ی رضاشاه خائن و پسرانش.

حالا خوابم می‌آید. شاید یک وقتی برایتان تعریف کردم چه چیزهای دیگری از این موزه گردی دستم آمده. 

یکی دو شبی که این قسمتهای سوریه در سریال پایتخت ۵ پخش می‌شود مردم کشورمان تازه دارند با مفهوم داعش آشنا می‌شوند. تازه دارند می‌فهمند داعش با ایرانی ها کار دارد نه کس دیگر. تازه دارند می‌فهمند تفکر داعش چقدر وحشتناک است.

مردان و زنان بی مغزی که هر کدام مثل یک بمب ساعتی عمل می‌کنند؛ به خیال رسیدن به سفره ی رسول الله صلوات الله علیه. انقدر به این ایمان دارند که موقع عملیات قاشق و چنگالشان را هم با خودشان می‌برند. 

موقع حمله از مواد مخدر استفاده می‌کنند که هرچیزی را که عبور کرد بکشند. دلشان به رحم نیاید و بگویند بچه ی نوجوان است یا زن باردار؟! فقط تیر اندازی می‌کند و می‌کشد. موقع آماده شدن برای انتهار استغفار می‌گوید و از خدا طلب بهشت برین می‌کند.

کدام فرقه ی اسلامی خون و شرف و ناموس باقی فرقه ها را حلال اعلام کرده؟ دین اسلام برای زن یهودیه هم شرف و احترام قائل است. اما داعش برایش هیچ چیزی ارزش نیست. چون تفکر پوچ و انگلیسیِ وهابی  و سلفی گری پشت آن است. تفکری که سنی و شیعه، هر دو را نمی‌خواهد ببیند. تفکری صهیونیستی که خواهان از بین رفتن کیان اسلام است.

با همه ی اعتراضاتی که نسبت به سریال پایتخت وجود داشت جرات گفتن حرف هایی از جنس مدافعان حرم در دل یک سریال طنز خانوادگی واقعا ستودنی است. سریال طنزی که این شبها با دلهای شیعیان عشق بازی می‌کند.

این شبها خانواده های ایرانی با نقی معمولی و خانواده اش نمی‌خندند که غم دنیا را فراموش کنند. با مادران شهدای مدافع حرم گریه می‌کنند.

این شبها نقی معمولی با زن و دو تا دخترش شده اند روضه ی بی کسی عمه جان زینب سلام الله علیها. وقتی خبر رسید که آتش به خیمه ها حجوم آورده و زن و بچه از او یاری خواستند فرمان داد:” به سمت صحرا فرار کنید”

هما که داشت با دخترهایش فرار میکرد فقط داشتم به وحشتی فکر میکردم که دل دردانه های اباعبد الله علیه السلام را فرا گرفته بود. انقدر وحشت کرده بودند که خار بیابان هم جلودار گریزشان نبود!

ای کاش کمی قدر بدانیم. قدر این امنیت، این آرامش، این آسایش و راحتی. ای کاش یک جو معرفت داشته باشیم و دل خانواده های این شهدا را نرنجانیم. دل ام البنین ها را. دل زینب ها را. دل شکسته ی عباس ها را.

مدافعان حرم! از شما متشکریم. اگر نبودید داعش الان تو وسط شهرهای ما داشت این طنز گریه دار را واقعی نشانمان می‌داد.

​•●❥?✧?❥●••

دلسوز ترین خواهر دنیا!

قهرمان روزهای سخت!

صبور ترین قافله سالار!

بهترین مدیر روزهای بحرانی!

شما را عقیله خوانده اند چون عقل را پشت سر گذاشتی!

زینِ اَب زینت بابا! خطبه خوان قرّاء!

میلادت مبارک

بیچاره اون که ندیده کربلاتو

بیچاره تر اون که دیده کربلاتو.

قبل از اینکه بروم کربلا درک درستی از زیارت اباعبد الله الحسین علیه السلام نداشتم. عاشق آقا بودم و هستم اما عظمت روح اباعبد الله الحسین علیه السلام را درک نمی‌کردم. یعنی الان هم هنوز به این درک نرسیده ام اما چشانم به دنیای بدون اباعبد الله باز شده و تازه فهمیدم چقدر تاحالا بدبخت بودم که نرفته بودم کربلا.

زیارت ائمه علیهم صلوات الله خیلی اهمیت دارد چرا که وقتی آدم در آن فضا قرار میگیرد جاذبه ی امامت او را به سمت خودش جذب میکند و هدایت می‌شود. حالا الان احساس می‌کنم یک چیز بزرگ در قلبم خالی است. حرم اباعبد الله الحسین علیه السلام و حرم بقیه ی عتبات مقدسه ی عراق. تا آدم در مسیر جاذبه شان قرار نگیرد درک نمی‌کند. تا آدم خودش آنجا نباشد متوجه نمی‌شود.

راستش را بگویم قشنگ فهمیدم چه کسی برایم این زیارت را امضا کرده بود. وقتی رسیدم به محضرش حسابی تحویلم گرفت. 

شما خاندان کرم و کرامت هستید. لطف تان بینهایت است. این را هر کسی بهتان متوسل شده می‌فهمد.

یک درد و دل خواهرانه دارم که چند وقتی هست گوشه ی دلم نگهش داشته ام. یعنی نه می‌شود گفت و نه می‌شود که نگفت. چون دارد روز به روز بدتر می‌شود. نمی‌شود گفت چون این را دستمایه ی تمسخر دین خواهند کرد و نمی‌شود نگفت چون دارد انحراف ایجاد می‌شود.

مجالس ائمه اطهار علیه السلام از ابتدا قداست داشت. مهم بود چون انسان ساز است. حالا هم خیلی مهم است. وقتی در این شبها میبینی آن بد حجاب ها و آن لات ها و آن مشروب خور ها و آن …. خلاصه همه ی آنها که یک ارزن هنوز دلشان با حسین علیه السلام است پا می‌شوند و می‌آیند مجلس روضه یعنی روضه ی اباعبد الله هنوز برای همه مقدس است. البته این از هنرهای ابا عبد الله علیه السلام هست که همه رو به دنبال خودش می‌کشد، وگرنه جمع کردن مردم برای اقامه ی عزا کار هیچ بنی بشری نیست.

اینجا که حالا قداست دارد ای‌کاش همین‌طور مقدس باقی بماند. یعنی با کارهای عجیب و غریب مان مخدوشش نکنیم. مثلا مجلس عزا با عروسی فرق دارد. وقتی میرویم روضه ساده تر باشیم. لباس ساده، صورت ساده، رنگ ساده خلاصه ساده باشیم. همین سادگی دلهایمان را آماده میکند که به آقایمان برسیم. یعنی سادگی اشک بهمان می‌دهد. اشک که بیاد تو دل آقا جا باز می‌کنیم. جای گیر دل آقا که بشویم همین‌جا نگه مان میدارد.

یک امروز را که عاشوراست لا اقل اینطور باشیم. یعنی:

ساده لباس بپوشیم.

ساده کفش پا کنیم.

ساده سینه بزنیم.

ساده باشیم، بدون آرایش.

ساده باشیم، با کمی موهای تو تر.

ساده باشیم با کمی نگاه کمتر به دور و بر.

ساده باشیم. فقط همین.

این روزها عید غدیر در راه است ولی ما مسلمانان باز هم در غم هم نوعان مان نشسته ایم.

میانمار ای پاره ی جگر اسلام.

تن به خاک وخون کشیده شده ی کودکانت به جهانیان نشان داد که جایزه ی صلح، دروغی بیش نیست.

آتشی که تن و جان مردانت را سوزاند به جهان ثابت کرد جاهلیت هنوز در جهان بیداد میکند.

مطمئن باش کسی از هلوکاست میانمار سخن نخواهدگفت زیرا جهان نمی‌خواهدصدای بدنهای در آتش سوخته را بشنود.

روهینگیا.

تا دنیا دنیاست صدای مظلومیتت تنین انداز است.

. بسم رب الحسین

                            چله.نوکری

 هر روز با خواندن یک زیارت عاشورا به استقبال محرم میرویم

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ‏ (السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا خِيَرَةَ اللَّهِ وَ ابْنَ خِيَرَتِهِ) السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ ابْنَ سَيِّدِ الْوَصِيِّينَ‏ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ فَاطِمَةَ سَيِّدَةِ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ‏ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا ثَارَ اللَّهِ وَ ابْنَ ثَارِهِ وَ الْوِتْرَ الْمَوْتُورَ السَّلاَمُ عَلَيْكَ وَ عَلَى الْأَرْوَاحِ الَّتِي حَلَّتْ بِفِنَائِكَ عَلَيْكُمْ مِنِّي جَمِيعاً سَلاَمُ اللَّهِ أَبَداً مَا بَقِيتُ وَ بَقِيَ اللَّيْلُ وَ النَّهَارُ يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ لَقَدْ عَظُمَتِ الرَّزِيَّةُ وَ جَلَّتْ وَ عَظُمَتِ الْمُصِيبَةُ بِكَ (بِكُمْ) عَلَيْنَا وَ عَلَى جَمِيعِ أَهْلِ الْإِسْلاَمِ‏ وَ جَلَّتْ وَ عَظُمَتْ مُصِيبَتُكَ فِي السَّمَاوَاتِ عَلَى جَمِيعِ أَهْلِ السَّمَاوَاتِ‏ فَلَعَنَ اللَّهُ أُمَّةً أَسَّسَتْ أَسَاسَ الظُّلْمِ وَ الْجَوْرِ عَلَيْكُمْ أَهْلَ الْبَيْتِ‏ وَ لَعَنَ اللَّهُ أُمَّةً دَفَعَتْكُمْ عَنْ مَقَامِكُمْ وَ أَزَالَتْكُمْ عَنْ مَرَاتِبِكُمُ الَّتِي رَتَّبَكُمُ اللَّهُ فِيهَا وَ لَعَنَ اللَّهُ أُمَّةً قَتَلَتْكُمْ وَ لَعَنَ اللَّهُ الْمُمَهِّدِينَ لَهُمْ بِالتَّمْكِينِ مِنْ قِتَالِكُمْ بَرِئْتُ إِلَى اللَّهِ وَ إِلَيْكُمْ مِنْهُمْ وَ (مِنْ) أَشْيَاعِهِمْ وَ أَتْبَاعِهِمْ وَ أَوْلِيَائِهِمْ‏ يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ إِنِّي سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَكُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَكُمْ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ وَ لَعَنَ اللَّهُ آلَ زِيَادٍ وَ آلَ مَرْوَانَ وَ لَعَنَ اللَّهُ بَنِي أُمَيَّةَ قَاطِبَةً وَ لَعَنَ اللَّهُ ابْنَ مَرْجَانَةَ وَ لَعَنَ اللَّهُ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ وَ لَعَنَ اللَّهُ شِمْراً (شَمِراً) وَ لَعَنَ اللَّهُ أُمَّةً أَسْرَجَتْ وَ أَلْجَمَتْ وَ تَنَقَّبَتْ لِقِتَالِكَ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي‏ لَقَدْ عَظُمَ مُصَابِي بِكَ فَأَسْأَلُ اللَّهَ الَّذِي أَكْرَمَ مَقَامَكَ وَ أَكْرَمَنِي (بِكَ) أَنْ يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثَارِكَ مَعَ إِمَامٍ مَنْصُورٍ مِنْ أَهْلِ بَيْتِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ‏ اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي عِنْدَكَ وَجِيهاً بِالْحُسَيْنِ عليه السلام فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ إِنِّي أَتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ وَ إِلَى رَسُولِهِ وَ إِلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ‏ وَ إِلَى فَاطِمَةَ وَ إِلَى الْحَسَنِ وَ إِلَيْكَ بِمُوَالاَتِكَ‏ وَ بِالْبَرَاءَةِ  مِمَّنْ أَسَّسَ أَسَاسَ ذَلِكَ وَ بَنَى عَلَيْهِ بُنْيَانَهُ‏ وَ جَرَى فِي ظُلْمِهِ وَ جَوْرِهِ عَلَيْكُمْ وَ عَلَى أَشْيَاعِكُمْ بَرِئْتُ إِلَى اللَّهِ وَ إِلَيْكُمْ مِنْهُمْ‏ وَ أَتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ ثُمَّ إِلَيْكُمْ بِمُوَالاَتِكُمْ وَ مُوَالاَةِ وَلِيِّكُمْ‏ وَ بِالْبَرَاءَةِ مِنْ أَعْدَائِكُمْ وَ النَّاصِبِينَ لَكُمُ الْحَرْبَ وَ بِالْبَرَاءَةِ مِنْ أَشْيَاعِهِمْ وَ أَتْبَاعِهِمْ‏ إِنِّي سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَكُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَكُمْ وَ وَلِيٌّ لِمَنْ وَالاَكُمْ وَ عَدُوٌّ لِمَنْ عَادَاكُمْ‏ فَأَسْأَلُ اللَّهَ الَّذِي أَكْرَمَنِي بِمَعْرِفَتِكُمْ وَ مَعْرِفَةِ أَوْلِيَائِكُمْ وَ رَزَقَنِي الْبَرَاءَةَ مِنْ أَعْدَائِكُمْ‏ أَنْ يَجْعَلَنِي مَعَكُمْ فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ وَ أَنْ يُثَبِّتَ لِي عِنْدَكُمْ قَدَمَ صِدْقٍ فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ وَ أَسْأَلُهُ أَنْ يُبَلِّغَنِي الْمَقَامَ الْمَحْمُودَ لَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ‏ وَ أَنْ يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثَارِي (ثَارَكُمْ) مَعَ إِمَامٍ هُدًى (مَهْدِيٍّ) ظَاهِرٍ نَاطِقٍ بِالْحَقِّ مِنْكُمْ‏ وَ أَسْأَلُ اللَّهَ بِحَقِّكُمْ   بِالشَّأْنِ الَّذِي لَكُمْ عِنْدَهُ أَنْ يُعْطِيَنِي بِمُصَابِي بِكُمْ أَفْضَلَ مَا يُعْطِي مُصَاباً بِمُصِيبَتِهِ‏ مُصِيبَةً مَا أَعْظَمَهَا وَ أَعْظَمَ رَزِيَّتَهَا فِي الْإِسْلاَمِ وَ فِي جَمِيعِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ (الْأَرَضِينَ) اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي فِي مَقَامِي هَذَا مِمَّنْ تَنَالُهُ مِنْكَ صَلَوَاتٌ وَ رَحْمَةٌ وَ مَغْفِرَةٌ اللَّهُمَّ اجْعَلْ مَحْيَايَ مَحْيَا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ مَمَاتِي مَمَاتَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ اللَّهُمَّ إِنَّ هَذَا يَوْمٌ تَبَرَّكَتْ بِهِ (فِيهِ) بَنُو أُمَيَّةَ وَ ابْنُ آكِلَةِ الْأَكْبَادِ اللَّعِينُ ابْنُ اللَّعِينِ عَلَى (لِسَانِكَ) وَ لِسَانِ نَبِيِّكَ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ) فِي كُلِّ مَوْطِنٍ وَ مَوْقِفٍ وَقَفَ فِيهِ نَبِيُّكَ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ) اللَّهُمَّ الْعَنْ أَبَا سُفْيَانَ وَ مُعَاوِيَةَ وَ يَزِيدَ بْنَ مُعَاوِيَةَ

عَلَيْهِمْ مِنْكَ اللَّعْنَةُ أَبَدَ الْآبِدِينَ‏ وَ هَذَا يَوْمٌ فَرِحَتْ بِهِ آلُ زِيَادٍ وَ آلُ مَرْوَانَ بِقَتْلِهِمُ الْحُسَيْنَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ (عَلَيْهِ السَّلاَمُ) اللَّهُمَّ فَضَاعِفْ عَلَيْهِمُ اللَّعْنَ مِنْكَ وَ الْعَذَابَ (الْأَلِيمَ) اللَّهُمَّ إِنِّي أَتَقَرَّبُ إِلَيْكَ فِي هَذَا الْيَوْمِ وَ فِي مَوْقِفِي هَذَا وَ أَيَّامِ حَيَاتِي‏ بِالْبَرَاءَةِ مِنْهُمْ وَ اللَّعْنَةِ عَلَيْهِمْ وَ بِالْمُوَالاَةِ لِنَبِيِّكَ وَ آلِ نَبِيِّكَ (عَلَيْهِ وَ) عَلَيْهِمُ السَّلاَمُ سپس صد مرتبه میگويى: اللَّهُمَّ الْعَنْ أَوَّلَ ظَالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ آخِرَ تَابِعٍ لَهُ عَلَى ذَلِكَ‏ اللَّهُمَّ الْعَنِ الْعِصَابَةَ الَّتِي (الَّذِينَ) جَاهَدَتِ الْحُسَيْنَ وَ شَايَعَتْ وَ بَايَعَتْ وَ تَابَعَتْ (تَايَعَتْ) عَلَى قَتْلِهِ اللَّهُمَّ الْعَنْهُمْ جَمِيعاً  بعد صد مرتبه میگويى: السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ وَ عَلَى الْأَرْوَاحِ الَّتِي حَلَّتْ بِفِنَائِكَ‏ عَلَيْكَ مِنِّي سَلاَمُ اللَّهِ أَبَداً مَا بَقِيتُ وَ بَقِيَ اللَّيْلُ وَ النَّهَارُ وَ لاَ جَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنِّي لِزِيَارَتِكُمْ (لِزِيَارَتِكَ) السَّلاَمُ عَلَى الْحُسَيْنِ وَ عَلَى عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ (وَ عَلَى أَوْلاَدِ الْحُسَيْنِ ) وَ عَلَى أَصْحَابِ الْحُسَيْنِ  آنگاه مي گوئي: اللَّهُمَّ خُصَّ أَنْتَ أَوَّلَ ظَالِمٍ بِاللَّعْنِ مِنِّي وَ ابْدَأْ بِهِ أَوَّلاً ثُمَّ (الْعَنِ) الثَّانِيَ وَ الثَّالِثَ وَ الرَّابِعَ‏ اللَّهُمَّ الْعَنْ يَزِيدَ خَامِساً وَ الْعَنْ عُبَيْدَ اللَّهِ بْنَ زِيَادٍ وَ ابْنَ مَرْجَانَةَ وَ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ وَ شِمْراً وَ آلَ أَبِي سُفْيَانَ وَ آلَ زِيَادٍ وَ آلَ مَرْوَانَ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ  سپس به سجده مي روي و مي گوئي: اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ حَمْدَ الشَّاكِرِينَ لَكَ عَلَى مُصَابِهِمْ الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى عَظِيمِ رَزِيَّتِي‏ اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي شَفَاعَةَ الْحُسَيْنِ يَوْمَ الْوُرُودِ وَ ثَبِّتْ لِي قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَكَ مَعَ الْحُسَيْنِ وَ أَصْحَابِ الْحُسَيْنِ الَّذِينَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَيْنِ عليه السلام‏

نشر.دهید.تا.شما.هم.ثواب.کنید

??کانال مداحی یاس کبود??

?http://sapp.ir/yasekabood?

As the enemies had the body of Imam Hussain (as) surrounded, each took their turn stabbing his pure defenseless body, laid out on the ground; thus, while viciousness, revengefulness, and feral behavior swept through the battle field, in the camps of Imam Hussain (as) the spirit of remembrance in God, the human quality of tenderness, and intense emotions prevailed.

All women and children—no one but women and children were left in the camps, with the exception of the only surviving male Ali Ibn Hussain (as) who was ill—were worried about Hussain Ibn Ali (as) and what would transpire next.

They came out of their tents, and proceeded to the area where they believed Hussain Ibn Ali’s (as) body was seized; it has been narrated that the women departed from the camp. You have probably seen or heard how Arab women weep and mourn: it is still common among Arab women to mourn painfully upon the death of their loved ones; they beat their own faces, and pull at their hair; they mourn in such an intense manner. Well, these women had lost a loved one, a man like Hussain Ibn Ali (as).

Hazrat Zeinab was heading the women towards the sight of his martyrdom. When she arrived, she spotted the body of her beloved brother on the blistering grounds of Karbala. Instead of revealing some sort of reaction, or grievance, she went to the corpse of her beloved Hussain (as), and called on her grandfather (pbuh). She said, “O’ the Messenger of God, peace be upon you! Take a look at your Hussain who is covered in blood, with his body hacked up.” O’ my dear grandfather! O’ Great Prophet, look towards the hot desert of Karbala. This is your Hussain who is now covered in blood and dust.

Then, as it has been narrated, Zeinab (as) reached her hands beneath the body of Hussain Ibn Ali (as) and called out, “O’ God! Please accept this sacrifice from the progeny of Muhammad (saw)!”

Ayatollah Khamenei, 9/27/1985

مادربزرگ را خدا رحمت کند. روز قدس که میشد مرا هم با خودش میبرد نمازجمعه. رفیق نمازجمعه هایم مادر بزرگم بود. همیشه هم وقت برگشتن می‌گفت:” عزیز جان اگر یه روز من مردم یاد کن بگو مادر بزرگم من رو میبرد نماز جمعه. هر وقت رفتی یادم کن. من خیلی نماز جمعه را دوست دارم." 

امروز وقتی راه افتادم که بروم راه پیمایی روز قدس و نماز جمعه یادش افتادم. گرچه که این یکی دو سال انقدر بیمار بود که دیگر نمی‌توانست نماز جمعه تهران شرکت کند. اما همین جمله اش هر سال که بدون او رفتم نماز یادم بود.

مادر بزرگ ها همیشه بهترین الگو هستند چون نوه ها به شان عشق میورزند و همین علاقه باعث میشود اخلاق ایشان در نوه ها نهادینه شود.

روی سنگ مزارم بنویسید این مرد میخواست اسرائیل را نابود کند.

سلام.

این روز ها دلم برای حاج حسن خیلی تنگ شده است. یاد این میافتم که زحمت هایش را اینروز ها مردم هم قدر نمیدانند دلم تنگ میشود.

هموطنم هیچ میدانی این موشک هایی که این آقایان میفرمایند برجام را تهدید کرد از کجا بدست می آید؟ تکه تکه ی بدنشان را به زور آزمایش ژنتیک کنار هم جمع کردند????

من نمیدانم چه بر سر تیم کارشناسی جهاد موشکی آمد تو که رییس جمهور این مملکت هستی هم نمیدانی؟

این مرد میخواست اسرائیل را نابود کند. ما نمیگزاریم خون پاک خودش و شاگردانش زیر پای شما لگد شود.

حاج حسن تهرانی مقدم. پدر موشکی ایران. کسی که اقتدار را به کشور ما هدیه داد. سنگ مزارش را امروز دست به دست کنید تا مردم بدانند درباره ی چه سخن میگویند کسانی که میگویند نوشته ی اسرائیل از صفحه ی روزگار محو خواهد شد بر روی موشک ها برجام را تهدید کرده است.آقایان این جمله  عقیده ی مردم ایران است که برایش جوانانشان تکه تکه شدند.کسی حق ندارد خیانتش به انقلاب را با این عقیده معاوضه کند.

وقتی که بمب ها هم پدر و مادر دار میشوند??

امروز آمریکا یک بمب اتمی انداخت وسط کشور افغانستان و گفت ای هم مامان بمب ها?.

از آن طرف دنیا یکی پا شد گفت روسیه یک بمب دارد که قویتر از این بمب مامان است و نامش بابای بمب هاست.??

عجب دنیایی شده.

بمب ها هم مامان و بابا دارند و در کمال ناباوری بابا یشان زورش بیشتر از مامانشونه.?

عجب دنیایی است.

خدا به ما رحم کند که با بچه بمب ها سرمان را گرم میکنیم.

البته ما نیاز به بمب نداریم. خدا سربازانی همچون ریگ های بیابان دارد که بندگان خالصش را یاری میرساند.

آنجاست که مامان و بابای بمب های جهان هم نخواهند توانست در دلهای ما دلهره ایجاد کنند

بهشت زهرا سلام الله علیها ی تهران واقعا یک شهر است.

سلام.

امروز برای عرض تسلیت خدمت یکی از اقوام نزدیک رفته بودیم بهشت زهرا(س).

اول از همه اینکه چقدر راه رفتیم تا از دری وارد بشیم که به اون قطعه نزدیک باشه . بعد که واردش شدیم ترافیکی بود که نگو و نپرس.

واقعیت اینه که اکثر مردم تهران آخر و عاقبتشون اونجاست. ای کاش برای این همه شهروند که اونجا مدفون هستند یه پلیس راهنمایی و رانندگی بزارن که حد اقل گره های ترافیکی رو باز کنه. اقلا مهمونهای این عزیزان ساعت ها تو ترافیک اسیر نشن.?

وقتی از ماشین پیاده شدیم و رفتیم داخل قطعه ی ۳۰۵ صدای روضه و زیارت عاشورا میومد.

یه لحظه چشمم به قبر های زیر پام افتاد. با صدای مداح که میگفت السلام علیک یا ابا عبد الله ،دلم ریخت.

اشکهام جاری شد?. زیر لب گفتم: خدایا عاقبت منم اینجاست. خدایا لحظه ی مرگم آقا مو برسون. 

السلام علیک یا ابا عبد الله 

باید برای داشتن آقای مهربانی مثل ابا عبد الله الحسین علیه السلام  خدا را شکر کنم.