غزلهای عاشقی

رسالت زنان منتظر در عصر غیبت 4

18 خرداد 1394

به نام خدا

السلام علیک یا صاحب الزمان

اللهم عرفنی نفسک فانک ان لم تعرفنی نفسک لم اعرف نبیک. اللّهم عرفنی نبیک فانک ان لم تعرفنی نبیک لم اعرف حجتک. اللهم عرفنی حجتک فانک ان لم تعرّفنی حجتک ضللت عن دینی؛
پروردگارا! خود را به من بشناسان که اگر خود را به من نشناسانی، نمیتوانم پیغمبرت را بشناسم. پروردگارا! پیغمبرت را به من بشناسان که اگر پیغمبرت را به من نشناسانی، نمیتوانم حجت تو را بشناسم. پروردگارا! حجت خود را به من بشناسان، که اگر حجت خود را به من نشناسانی، دین خود را از دست میدهم، و گمراه خواهم شد".
الکافی، کلینی، ج 1، ص 337، چاپ دارالکتب الاسلامیة تهران، نشر 1365؛ محمد باقر، مجلسی، بحارالانوار، ج 52، ص 7 - 146 ح 70.

این دعا به خوبی نشان میدهد که اولین مرحله دینداری شناخت خداوند و بعد شناخت پیامبر وسپس شناخت امام و حجت است. پس باید گفت وظیفه دوم هر مسلمان شیعه در عصر غیبت این است که پیامبر خود را بشناسد و به سنت او احتمام ورزد.زیرا احکام واخلاقیات را از سنت نبوی میتوان برداشت نمود و بهترین الگو برای زندگی ایشان میباشند.

حضرت رسول اکرم صلوات الله علیه سر منشاء خیر و برکت در عالم هستی و آخرین فرستاده خداوند است که به وسیله ایشان دین خود را تکمیل نمود. راه و روش زندگی را از ایشان باید آموخت و فرزندان را باید به شیوه ایشان تربیت نمود. رسالت دیگر زنان منتظر این است که شخصیت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را بشناسند و به سنت ایشان عمل کنند. از سنت های ایشان این است که حکومت را خود اداره میفرمود و بعد از خود به امر خداوند آنرا به امیر المومنین واگذار نمود تا ایشان ادامه دهنده راه رسالت باشند و امت را به سوی خدا رهنمون باشند.

از سنت های رسول الله این است که به علم آموزی بسیار اهمیت میدادند و به هیچ وجه جهل ونادانی را بر نمی تافتند. از سنت های رسول خدا این است که با خرافات مبارزه میکردند و هر لحظه به ارشاد مردم میپرداختند.ما باید از ایشان تاسی نموده و علم و آگاهی خود را بالا ببریم وبا جهل و خرافه مبارزه کنیم.

اى عروة الوثقاى من‏		دنياى من عقباى من‏
محبوب بى‏همتاى من‏		يابن الحسن يابن الحسن‏
ماه معين من توئى‏		حبل المتين من توئى‏
درّ ثمين من توئى‏		يابن الحسن يابن الحسن‏

دلبرا گر بنوازى به نگاهى مارا		خوشتر از آن كه دَهى منصب شاهى ما را
به من بى سر و پا گوشه چشمى بنما		كه محال است جز اين گوشه پناهى مارا
به دلِ تار من اى چشمه خورشيد بتاب‏		نبود بدتر از اين روز سياهى مارا
از ازل در دل من تخم محبت كشتند		نبود بهتر از اين بذر گياهى ما را
گرچه از پيش گه خاطر عاطر دوريم‏		هم مگر ياد كند لطف تو گاهى مارا «