دارد عید غدیر از راه میرسد و هر روز نبودنت بیشتر از روزهای قبل خودش را نشانم می‌دهد.

چگونه تاب بیاورم روزها و سالها که میرود و تو نیستی؟

عید بیاید و پسر فاطمه در پس پرده غیبت باشد؟ این چه روزگار غریبی است؟

جشن ریاست و امامت و ولایت و ولیعهدی پدر آدم باشد بعد پسرش نتواند رخ بنماید و صدر مجالس بنشیند و از میهمان تفقد کند؟
آقای غریبم. مهربانم. نازنین پدرم.

کجای این عالم شال سیادت به کمر بسته‌ای و خدمت عوام الناس میکنی که برای پدرجانت جشن برپا کرده‌اند؟

مظلوم عالم! مظلوم‌تر از بابای غریبت امیرالمومنین علی(ع)! 

کی شب فراغ به سر آید و صبح دولتت بدمت؟

که طلعت نورانی‌ات چراغ ره‌است.

دل یتیمان و بیچارگان امت جدت رسول خدا صلوات الله علیه و آله وسلم برای آمدنت لحظه شماری میکند. از در درا که عید غدیر با حضورت مصفاتر میشود.

اللهم عجل لولیک الفرج

والعافیه و النصر

وجعلنا من خیر انصاره و اعوانه و شیعته و المستشهدین بین یدیه