نام یک برکه بود. برکه‌ای که شاید فقط شاه‌راه حجاج بیت الله الحرام بود. فقط همینو بس. اگر نظر رحمت خدا نبود الان نامش هم باقی نمانده بود.

غدیر خم؛ از خم باده‌ی ولایت سیراب شد و تا همیشه تاریخ درخشید. اینجاست که میگویند به ذره گر نظر لطف بوتراب کند به آسمان براید و کار آفتاب کند. آفتاب عالم‌تاب غدیر.

در حدیث آمده عید غدیر در آسمانها از زمین مشهور‌تر است. 

البته برای من بعید و عجیب نیست که ملائکه عرش و فرش برای ولایتش جشن و پایکوبی میکنند. فقط این آدم دوپاست که نه عقلی در سر دارد نه چشمی که ببیند حق در کجاست و چه کسی این حق را به چه کسی بخشیده. ملائکه که حقیقت امور را میبینند و با جانشان درکش میکنند.

کاش یک ذره از علم ملائکه به ملکوت عالمیان را ما هم داشتیم. آنوقت فکر کنم قلبمان طاقت نمی‌آورد غمهای عالم را که به دل حضرت زهرا سلام الله علیها سرازیر کرده‌اند این مردم؛ تاب بیاوریم.

مایه‌ی سرور و شادمانی قلب دخت رسول خدا؛ امیرالمومنین! فدای ردای امامتت و فدای شال سیادت آقاجان.