امروز داشتم مطالبی پیرامون فضای مجازی مطالعه می‌کردم که به آمارهای جالبی در این زمینه برخوردم. 

بخش زیادی از فعالان فضای مجازی را نویسندگان تشکیل می‌دهند. یعنی اساساً نویسندگان نفرات اول فعالان فضای مجازی هستند. اما نمی‌دانم چرا توی کوثرنت هرچه که تلاش می‌کردیم راه به جایی نمی‌برد که عزیزان ما رو بیاورند به نوشتن. معتاد بشوند به قلم زدن. انگار اصول وبلاگ نویسی بعضی‌هایمان را نویسنده کرده اما خیلی‌هامان که با تلگرام وارد اینترنت شدیم به جز کپی کردن کار دیگری بلد نیستیم.

نوشتن آیا سخت هست؟ 

آیا آسان هست؟

آیا در عین سختی آسان است یا بالعکس؟ 

تاحالا به‌ش فکر نکرده بودم. چرا بعضی از کاربران فضای مجازی دوست دارند توی این فضا بنویسند اما خیلی‌هایشان هم میترسند از اینکه حتی یک جواب سلام توی گروه خانوادگی ارسال کنند؟ 

این ترس از چی هست؟ ترس از مورد قضاوت قرار گرفتن؟ ترس از مذمت شدن یا ترد شدن؟ ترس از اشتباه کردن؟ ترس از برقراری ارتباط؟ یا چی؟

سنت وبلاگ نویسی سنت خوبی بود. همین صفحات مکرر آموزشی که اکثرا برای رضای خدا نوشته شده و اطلاعات جامعی درباره مسائل مختلف به دست مخاطب می‌دهد؛ خودش یک برگ برنده برای حاضران در فضای مجازی محسوب می‌شود. شاید چاره کار رونق گرفتن کوثرنت هم همین باشد. رواج وبلاگ نویسی به جای کانال و گروه‌داری.
تو ویرگول همه کسانی که مینوشتند یا قبلا وبلاگ نویس بودند یا الان مدیر سایت بودند یا خبرنگار روزنامه. اساسا کسی مینویسد که عاشق نوشتن باشد. اگرنه ترسوها همیشه در لاک دفاعی خودشان باقی می‌مانند. آنها هیچ روزی جرات این را پیدا نمی‌کنند که اولین کلمات را کنار هم بچینند و یک متن با محتوای درست و کامل بنویسند چون می‌ترسند.

ترس از نوشتن یا فوبیای نوشتن باعث خشک شدن قلم است. ماهرترین نویسنده‌ها هم اگر فکر کنند با این نوشته قضاوت می‌شوم؛ هرگز دست به نوشتن نخواهند زد. پس اگر آرزوی این را دارید که یک روزی نویسنده باشید زودتر دست بجنبانید. قفس ترس از نوشتن را برای همیشه بشکنید و فقط بنویسید. حتی آن اوایل اصلا مهم نیست چه چیزی. مهم فقط نوشتن است.

#گتره_نویسی

#تمرین_نوشتن

#نویسندگی