#غدیر1437
#غدیر_ناب_8
#خطبه_غدیر
فرازی از خطبه غدیر
اقرار می‏کنم برای خداوند بر نفس خود به عنوان بندگی او، و شهادت می‏دهم برای او به پروردگاری، و آنچه به من وحی نموده ادا می‏نمایم از ترس آنکه مبادا اگر انجام ندهم عذابی از او بر من فرود آید که هیچکس نتواند آن را دفع کند، هر چند که حیله‏ی عظیمی به کار بندد و دوستی او خالص باشد- نیست خدایی جز او- زیرا خداوند به من اعلام فرموده که اگر آنچه در حق علی بر من نازل نموده ابلاغ نکنم رسالت او را نرسانده‏ام، و برای من حفظ از شر مردم را ضمانت نموده و خدا کفایت کننده و کریم است.
خداوند به من چنین وحی کرده است: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ، یا اَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما اُنْزِلَ اِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ- فی علی یعنی فی الخلافة لعلیّ بن ابی طالب- وَإنْ لَمْ‏تَفْعَلْ فَمابَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَاللَّهُ یَعْصِمُکَ مِنَ النَّاسِ»، [1] «ای پیامبر ابلاغ کن آنچه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده- درباره‏ی علی، یعنی خلافت علی بن ابی‏طالب- و اگر انجام ندهی رسالت او را نرسانده‏ای، و خداوند تو را از مردم حفظ می‏کند».
ای مردم، من در رساندن آنچه خداوند بر من نازل کرده کوتاهی نکرده‏ام، [2] و من سبب نزول این آیه را برای شما بیان می‏کنم:
جبرئیل سه مرتبه بر من نازل شد و از طرف خداوندِ سلام پروردگارم- که او سلام است- [3] مرا مأمور کرد که در این اجتماع بپاخیزم و بر هر سفید و سیاهی اعلام کنم که «علی بن ابی طالب برادرِ من و وصی من و جانشین من بر امتم و امام بعد از من است. نسبت او به من همانند نسبت هارون به موسی است جز اینکه پیامبری بعد از من نیست. و او صاحب اختیار شما بعد از خدا و رسولش است»، و خداوند در این مورد آیه‏ای از کتابش بر من نازل کرده است: «اِنَّما وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذینَ آمَنُوا الَّذینَ یُقیمُونَ الصَّلاةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکاةَ وَ هُمْ راکِعُونَ»، [4] .
«صاحب اختیار شما خدا و رسولش هستند و کسانی که ایمان آورده و نماز را بپا می‏دارند و در حال رکوع زکات می‏دهند»، و علی بن ابی‏طالب است که نماز را بپا داشته و در حال رکوع زکات داده و در هر حال خداوند عزوجل را قصد می‏کند. [5] .
ای مردم، من از جبرئیل در خواست کردم که از خدا بخواهد تا مرا از ابلاغ این مهم معاف بدارد، زیرا از کمی متقین و زیادی منافقین و افساد ملامت کنندگان و حیله‏ های مسخره کنندگانِ اسلام اطلاع دارم، کسانی که خداوند در کتابش آنان را چنین توصیف کرده است که با زبانشان می‏گویند آنچه در قلبهایشان نیست و این کار را سهل می‏شمارند در حالی که نزد خداوند عظیم است. و همچنین [6] به خاطر اینکه منافقین بارها مرا اذیت کرده‏اند تا آنجا که مرا «اُذُن» (گوش دهنده‏ی بر هر حرفی) نامیدند، و گمان کردند که من چنین هستم به خاطر ملازمت بسیار او (علی) با من و توجه من به او و تمایل او و قبولش از من، تا آنکه خداوند عزوجل در این باره چنین نازل کرد: «وَمِنْهُمُ الَّذینَ یُؤْذُونَ النَّبِیَّ وَ یَقُولُونَ هُوَ اُذُنٌ قُلْ اُذُن- علی الذین یزعمون أنّه اُذن- خَیْر لَکُمْ، یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ یُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنینَ…»، [7] «واز آنان کسانی هستند که پیامبر را اذیت می‏کنند و می‏گویند او «اُذُن» (گوش دهنده بر هر حرفی) است، بگو: گوش است- بر ضد کسانی که گمان می‏کنند او «اُذُن» است- و برای شما خیر است، به خدا ایمان می‏آورد و در مقابل مؤمنین اظهار تواضع و احترام می‏نماید».
و اگر من بخواهم گویندگان این نسبت (اُذُن) را نام ببرم می‏توانم، و اگر بخواهم به شخص آنها اشاره کنم می‏نمایم، و اگر بخواهم با علائم آنها را معرّفی کنم می‏توانم، ولی به خدا قسم من در کار آنان با بزرگواری رفتار کرده‏ام. [8] .
بعد از همه‏ی اینها، خداوند از من راضی نمی‏شود مگر آنچه در حق علی بر من نازل کرده ابلاغ نمایم.
سپس حضرت این آیه را تلاوت فرمودند: «یا اَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما اُنْزِلَ اِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ- فی حق علی- وإنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَاللَّهُ یَعْصِمُکَ مِنَ النَّاسِ»، [9] «ای پیامبر برسان آنچه- در حق علی- از پروردگارت بر تو نازل شده و اگر انجام ندهی رسالت او را نرسانده‏ای، و خداوند تو را از مردم حفظ می‏کند».

——————————–
[1] سوره‏ی مائده: آیه‏ی 67.
[2] «ج» و «ه»: در آنچه رسانده‏ام کوتاهی نکرده‏ام و در ابلاغ آنچه بر من نازل کرده سستی نکرده‏ام.
[3] «سلام» در این دو مورد به عنوان یکی از نامهای خداوند ذکر شده است.
[4] سوره‏ی مائده: آیه‏ی 55.
[5] «ب»: در حال رکوع به خاطر خداوند زکات داده، خدا هم در هر حال او را اراده می‏کند و می‏خواهد.
[6] یعنی یکی دیگر از علل درخواست معاف شدن از ابلاغ این مهم این جهت است.
[7] سوره‏ی توبه: آیه‏ی 61. لازم به تذکر است که فرق بین «یُؤْمِنُ بِاللَّهِ» که همراه «باء» است با «یُؤْمِنُ لِلْمُؤْمنینَ» که همراه «لام» است اینکه: اولی بمعنای تصدیق کردن، و دومی بمعنای اظهار تواضع و احترام است. در اینجا مراد اینطور می‏شود که پیامبر صلی اللَّه علیه و آله کلام خداوند را تصدیق می‏فرماید و در مقابل مؤمنین اظهار تواضع و احترام می‏نماید و سخن آنان را ردّ نمی‏کند.
[8] «ج» و «ه»: ولی به خدا قسم من با چشم پوشی بر آنان کرامت نموده‏ام.
[9] سوره‏ی مائده: آیه‏ی 67.