سرهنگ محمدی در بسیج مداحان  سپاه کرج استادمان بود.ایشان از هموطنان آذری زبان هستند.مثل جالبی همیشه برایمان میزد.میگفت ملّایی در قدیم بود که شب های محرم چندین جا منبر میرفت. برای همین وقت نداشت شام را در خانه بخورد. یک روز یک بَلِّه (به لحجه ی ترکی به معنای لقمه است) با خودش آورد ودر راه وقتی روی خرش نشسته بود خورد که گرسنه نماند. یک نفر او را دید. از فردا هیچ کجا راهش ندادند .همه ی مردم شهر می گفتند ملا روی خرش نشسته بود بله میخورد. استاد محمدی منظورشان  این بود که کارهای شما در چشم مردم خواهد بود و اگر یک اشتباه کوچک انجام بدهید دیگر همه چیز تمام است. حتی اگر این کار در چشم خودتان زشت نباشد.

وقتی برای اولین بار استاد پناهیان آن تبلت معروفش را بالای منبر گذاشت روی پایش و شروع کرد به سخنرانی من گفتم استاد عجب دل نترسی دارد. الان است که مردم بگویند این هم از راه به در شده وسط سخنرانی بازی میکند. این ایده که استاد پناهیان به مردم نشان دهد علما هم دیجیتالی شده اند خیلی جالب بود. راستش را بگویم خود من سعی کردم چند بار این کار را بکنم ولی از حرف و حدیث مردم ترسیدم.  البته تازگی ها تبلت استاد را هم دستش نمیبینم. شاید اوهم مغلوب حرف های مردم شده است؟

منظورم این است که مقبولیت یک عمل باید به وجود بیاید تا یک عالم دینی بتواند آنرا انجام دهد. اما تکنولوژی منتظر دیدگاه مردم نمی ماند.همین امروز علما منبر هایشان را در فضای مجازی بر پا کرده اند زیرا فواید استفاده از نرم افزار های جدید بسیار چشمگیر تر از ضرر حرف و حدیث مردم است. وقتی میتوانی حدود 100تفسیر برای یک آیه بیاوری و از منظر های مختلف یک آیه را بررسی کنی آیا دنبال اینکار نمی روی؟ به نظر من مردم اگر امکانات این نرم افزار ها را بدانند از این پس از سخنرانان مجالس آن را مطالبه میکنند و این یعنی پیشرفت علوم دینی در بین آحاد جامعه ی اسلامی.