یه جای دنج تو حرم امام رئوف.

زیر زمین حرم رضوی پشت نزدیک ترین مکان به قبر منور مولا علی ابن موسی الرضا علیه السلام.

اینجا سقفی است که دلهای عاشق زیر آن جمع میشوند.

اینجا طاق زیبای بهشت ایران است.

اینجا حریم یار است.

کسی که به این حریم سفر نکرده نمیداند این گوشه ی دنیا چه حس و حالی دارد.

حس وصل بودن به معدن مهربانی و عطوفت.

حس غلطیدن در آغوش یک پدر که سلطان عالم است.

حس  پناه آوردن همچون آهوی هراسان به دامن منجی.

حس خوب زیارت مولانا علی ابن موسی الرضا علیه السلام.

بیا همراه من به یکی از ستون های حرم تکیه زنیم و با آقایمان درد دل کنیم.

با آقای مهربانی که صدای ما را میشنود و سلام مان را پاسخ میدهد. با امام رئوفی که مکان ما را میبیند و ما را تفقد میکند.

زیرا خودشان میگویند:انهم یرون مقامی و یسمعون کلامی و یردون سلامی.

یعنی ایشان مقام ایستادن من را می بینند و صدایم را می شنوند و جواب سلام مرا می دهند.

این همان اقراری است که در اذن دخول حرم حضرتش میخوانی.

و چه زیباست اگر گوش دلمان شنوا باشد و صدای گرم او را بشنود که سلاممان را پاسخ میدهد.